Zniszczone marzenia

Na pierwszy turnus kolonii organizowanych w 2022 roku, zabraliśmy 60 dzieci ze świetlicy w Bydgoszczy oraz dzieci uchodźców, którzy przybyli do Polski po 24 lutego. Od 6 do 13 lipca spędziły niezwykły czas w ośrodku w Waszecie. Dlaczego niezwykły?

Ponieważ było wiele łez…

Starsze dzieci najczęściej płakały w czasie śpiewania pieśni. Był to jeden z elementów kolonii, który nie spodziewaliśmy się, że będzie dla dzieci tak ważny! Pieśni które niosły nadzieję, pocieszenie, wywoływały ogromne poruszenie i bardzo jednoczyły całą grupę. Łzy pojawiały się również podczas zajęć artystycznych. Nie poruszaliśmy tematu wojny, ale każdy przeżywał swoją sytuację, sytuację kraju, a wykonywane czynności dały płaszczyznę na której dzieci mogły uwolnić to, co im ciążyło.

Tęsknota za morzem

Kilkoro dzieci przyjechało do nas z Odessy i Mariupola – miejscowości położonych nad morzem. Nasze uszy często słyszały: tęsknię za moim morzem. Widzieliśmy to także w oczach dzieci, które nic nie mówiły. Były dzieci, które przez całe kolonie wypowiedziały tylko parę zdań. Opiekunowie starali się towarzyszyć tym dzieciom w przeżywanych emocjach. Jeden z chłopców, który przyjechał z okolic Chersonia, powiedział tylko jedno zdanie: „Mama powiedziała mi, że wojska wyzwoliły naszą miejscowość i dziadkowie są bezpieczni, a tata żyje”.

Jeden z najlepszych wyjazdów na których byłam z Pociechy, najbardziej sensowny. Kadra sprawdziła się idealnie, zgrała się.
– Olga, kierownik wypoczynku

Przyjechał osierocony chłopiec, którego jedyną rodziną został starszy brat. Łączył się z nim aby chwilę porozmawiać, a w tle widział płonące budynki. Dzieci które przyjechały do nas na kolonie były w wieku 10-17 lat. Siedemnaście lat to czas, w którym w Ukrainie podejmuje się naukę na uniwersytecie. Wiele dzieci dzieliło się swoimi obawami jak będzie wyglądała ich nauka, skoro nie mogły skończyć szkoły? Jeden z chłopców ciężko zniósł wiadomość, że uniwersytet na który miał iść, został, w czasie naszych kolonii, zbombardowany.

„To jest moje życie”

To temat przewodni całych kolonii. Każdego dnia poruszaliśmy się wokół ważnych tematów w życiu każdego dziecka: muzyka, selfie, sport, kontakty, itp. Program był dobrze przygotowany, logiczny i przejrzysty dla całej kadry, wszyscy wiedzieliśmy jaki mamy cel i jak go osiągniemy. Zostało to docenione zarówno przez administrację ośrodka, obsługę, a także inne grupy, które obozowały w tym samym miejscu.

Każdy dzień miał ten sam porządek: pobudka, ćwiczenia, śniadanie, sprzątanie, poranne spotkanie, warsztaty odbywające się w trzech grupach tematycznych, obiad, zadanie dnia – każdego dnia inne, integrujące grupę. Następnie przychodził czas na gry terenowe, kąpielisko, sport i gry, a tuż przed kolacją dzieci dostawały swoje telefony na 30 minut. To nasza żelazna zasada: na wyjazdach, nie pozwalamy dzieciom korzystać z telefonów, muszą się integrować ;). Co ciekawe, początkowo wszyscy przychodzili po telefony, jednak z każdym dniem, coraz więcej telefonów pozostawało na półkach. Po kolacji dzieci prezentowały efekty popołudniowej pracy (zadania), a potem starsza grupa miała spotkania z psychologiem.

Nie było wykluczonych

Pomimo że dzieci w większości nie znały się wcześniej, zgrały się, a raczej: połączyła ich sytuacja. Na ten wyjazd trafiły dzieci które powinny tam być. To była jedna z kolonii gdzie nie było problemów wychowawczych. Co więcej, nie było osób wykluczonych. Jeżeli był ktoś słabszy, zawsze grupa go wspierała i pomagała.

Potrzeby dzieci

Kiedy spoglądaliśmy w twarze dzieci na kolonii, widzieliśmy twarze o parę lat dojrzalsze niż ich rówieśników sprzed wojny. Potrzebują wokół siebie mądrych dorosłych, którzy po prostu będą przy nich, a czasem udzielą odpowiedzi na trudne pytania. Dzieci potrzebują również zorganizowanego czasu. Przebywanie razem, zajęcie się jakimś działaniem bardzo im pomagało. Potrzebne są również stypendia – przybył do nas chłopiec który tańczył zawodowo balet. Niestety stracił swoją parę, nie ma trenera. Takie stypendia pozwoliłyby im kontynuować rozwijanie talentów.